Het zit in mijn hart

Theatergroep KamaK bestaat uit professionele acteurs met een verstandelijke beperking. Zodra regisseur Saskia Boddeke hun voorstelling Furia zag, wist ze: hier wil ik wat mee. Het resultaat is Het zit in mijn hart; een film waarin documentaire en fictie in elkaar overlopen. Met hoofdpersonen die zichzelf daar soms aan moeten herinneren.

Furia is een barok, op rijm geschreven, sprookje over moord, doodslag en erotiek met als leidraad de zeven hoofzonden, dat voor deze film groots is verfilmd. Met in de ochtenden een verstilde blauwe zweem en in de nacht oranje maanverlichte taferelen. Met acteurs met hoge pruiken, witte gewaden en geschminkte gezichten. Professionele performers die je het verhaal inzuigen en je hun beperkingen doen vergeten. Hun uitzonderlijk acteerwerk is poëtisch en intens, het tuimelt rechtstreeks je hart binnen. Tussendoor komen we meer over hen te weten als Boddeke vraagt naar hun dromen en verlangens. Naar wie ze zijn. ‘Ik droom dat ik in een band zit. Of een politievrouw ben of een zangeres. Die dromen komen nooit uit. Want als de wekker gaat dan is het alweer voorbij. Ik ben Ayle. Ik ben 27 jaar. Ik heb geen last van mijn beperking.’

Net als op echte filmsets ontstaan er onderlinge romances en zijn er strubbelingen. Maar van de volwassen manier waarop ze alles samen oplossen kunnen we als kijker nog veel leren. Tegelijkertijd verrassen ze met dialogen die je niet kunt scripten:
‘Ik wil heel graag een keer homo zjin.’
‘Dat ben je.’
‘O ja. Dat ben ik al.’
Toch wordt het nergens schmieren. Of zielig. Of ‘gehandicapten kijken’. Het zit in mijn hart behoudt op elk moment de magie van een opera en de diepgang van een documentaire.
Het wordt duidelijk hoe het acteur-zijn hun onafhankelijkheid en kracht geeft. Op het toneel hebben ze van niemand hulp nodig. Dat zal in het echte leven minder vaak voorkomen.

Saskia Boddeke zet in haar fantasierijke stijl alle filmische middelen in om in deze film het scherpe contrast tussen fictie en werkelijkheid op een luchtige manier voelbaar te maken zonder ook maar één moment sentimenteel te worden. De vaak vertederende scènes over het menselijke tekort laten geen kijker onberoerd. En zo wordt gaandeweg duidelijk waarom ze aandacht vraagt voor de betutteling van mensen met een beperking. Met dit verhaal legt de eigenzinnige regisseur ons tegelijk actuele vragen voor over de noodzaak en beperkingen van wetten en regels.

Gebaseerd op het theaterstuk ‘Furia’ van Oscar Wagenmans